''Ile to się trzeba narobić by uratować Świat!'' Te słowa padają
w kolejnej części Bonda i jak nic oddają to co przelatuje jak
błyskawica przed naszymi oczyma. Niestety mnie osobiście
męczą takie typowe ''rzeźnie'' na ekranie, gdzie to jakiś
niedowartościowany bogacz, chce zawładnąć globem, aby
móc nim sterować, a odosobniony ''gracz'' tych dobrych, obala
wszystkie jego złe zamiary i likwiduje sztuka w sztukę
przeciwników, aby na końcu rozprawić się z samym diabłem,
a tym samym pozbywa się misternego planu zagłady i ratuje
ludzkość. Litości! Boże przecież to takie dziecinne i
koszmarnie schematyczne. Kiedyś inaczej postrzegałem
serie o agencie 007, ale kiedyś też dostrzegałem w tych
''odcinkach'' z Connery'm, Moore'm, czy nawet Daltonem jakiś
sens. Mniej było głupot, które potrafiły porazić jak piorun
podczas burzy. A może tylko mi się zdaje, że było ich mniej.
Wiem jedno. Na te kilkanaście filmów o Bondzie, ten jak dla
mnie jest najsłabszy, który miałem tę ''przyjemność'' widzieć.
Prostota ''Jutro nie umiera nigdy'' sprawia, że na przemian
można się śmiać (a przecież nie mamy styczności z komedią)
albo wymiotować. Spottiswoode chciał dobrze zarobić, więc
zabrał się za osiemnastą część przygód niestrudzonego
agenta, walczącego z niebezpiecznym i majętnym psycholem
na Ziemi. Film ten obfituje w wyjątkowo sporą część bzdur,
nielogiczności i absurdów. Zły charakter Jonathan Pryce
(Carver) jest cholernie nijaki, wyblakły i pozbawiony emocji.
Jego gra to stos sztucznych grymasów i głupich minek. Jest
tak słabo nakreślony i mało wyrazisty, że nie różni się zbytnio
niczym od tych wszystkich osiłkowatych typków, uzbrojonych
po zęby z tlenionym Götzem Otto na czele. Sorry różnią ich
finanse i władza z nimi związana. Od wszystkich bije aura
zobojętnienia, a zastygłe spojrzenia i kamienne twarze, mnie
osobiście dobijały w trakcie seansu.
Jeżeli chodzi o Brosnana to także nie ma go za co chwalić.
Nawet nie jest w połowie tak błyskotliwy i szarmancki jak jego
poprzednicy. Natomiast dla wielu kobiet nadal pozostaje
ikoną seksu mimo swych bez mała 60 lat. Ja w to nie
ingeruje, bo mnie interesuje gra, a ta w ''Jutro...'' była dosyć
przeciętna. Poza obsadą, która nie powala, jest jeszcze
wspomniana fabuła, jeszcze bardziej nie do przyjęcia, no i
wiele ''badziewiastych'' dialogów. Mało kiedy coś tu ma sens
tak prawdę mówiąc. Kilka scen wyjątkowo naciąganych
mimo, iż są to sceny kluczowe i charakterystyczne. Hasło ''nie
chcemy III Wojny Światowej, no chyba, że ją sami zaczniemy'',
ucieczka motocyklem, skok ze spadochronem, testowanie
BMW, oraz kilka innych momentów (nie chce już o nich nawet
pamiętać), to jakaś kpina z widza, nawet jeśli jest się
miłośnikiem Bonda. Ale z drugiej strony jest to przecież jeden
z filmów o najsłynniejszym agencie w dziejach kina, jakże
popularnym, więc jak można wyrazić swoje veto i całość
obrazić? Trochę nie wypada? Bez jaj. Po prostu mówię jak to
postrzegam i tyle. Mam nadzieję, że znajdą się tacy, którzy
potwierdzą to, że najlepsza w tej produkcji jest tytułowa
piosenka Sheryl Crow ''Tommorow never dies''. Nawet
Michelle Yeoh nie powala swoją urodą. Całość ledwo co do
przełknięcia, ale jak już wspominałem, potrafiąca rozbawić.
4/10 to max.
Pozdrawiam